W ramach budowy autostrady A-4 na odc. od węzła Krzyż do węzła Dębica Pustynia realizowanych jest m.in. 30 dużych obiektów inżynierskich, mostów, wiaduktów autostradowych oraz przejść dla zwierząt nad realizowaną autostradą. Do najciekawszych należy najdłuższy na Podkarpaciu i jeden z najdłuższych w Polsce obiekt inżynierski – estakada (E-118) o długości całkowitej 1,352 km. Stanowi ona przekroczenie nad terenem zalewowym oraz korytem rzeki Wisłoki.

 

Obiekt charakteryzuje się następującymi parametrami:

ustrój nośny:                 ciągły ustrój skrzynkowy, z betonu sprężonego

korpus podpór:             przyczółki ścienne, podpory pośrednie słupowe    

długość całkowita:        1352,00 m

rozpiętość przęseł:       sekcja 1:  46,00 m + 5x60,00 m + 47,00 m,

                                      sekcja 2:  72,00 m + 120,00 m + 72,00 m,

                                      sekcja 3:  47,00 m + 10x60,00 + 46,00 m,

szerokość całkowita:    38,00 m do 41,10 m

posadowienie:                pośrednie na palach wielkośrednicowych (wiercone, pionowe, bez pozostawionej osłony)

klasa obciążeń obiektu: klasa "A" wg PN-85/S-10030, pojazd specjalny klasy 150 wg STANAG 2021

 

Estakada zlokalizowana jest w planie częściowo na prostej i częściowo na łuku poziomym wraz z krzywą przejściową.

 

Obiekt realizowany jest w trzech technologiach: metodą tradycyjną (przęsła o łącznej długości 251 m), metodą nawisową (przęsło nurtowe o rozpiętości 120 m) oraz metodą nasuwania podłużnego (przęsła dojazdowe, o długości 981 m (jedna nitka)).

Równolegle pracują 4 stanowiska prefabrykacji zbrojenia i nasuwania oraz 4 stanowiska betonowania nawisowego. Przy realizacji obiektu pracuje podczas jednej zmiany ponad 500 osób, realizacja odbywa się w systemie 24 godzinnym.

 

Metoda tradycyjna:

Polega na ustawieniu szalunków ustroju nośnego na rusztowaniach sztywnym i ich usunięcie/przestawienie po uzyskaniu przez beton ustroju nośnego wymaganych parametrów wytrzymałościowych. Zaletą metody jest względna prostota wykonania rusztowań oraz szalunków oraz relatywnie niewielki koszt przy założeniu wykorzystania niewielkiego zestawu rusztowań sukcesywnie przestawianych wraz z postępem robót.

 

 

 

Metoda nawisowa:

Technologia stosowana przy przekraczaniu dużych przeszkód wodnych, głębokich dolin i innych przeszkód uniemożliwiających zastosowanie podpór tymczasowych i rusztowań. Relatywnie wysoki koszt kompensowany jest brakiem rusztowań i podpór tymczasowych oraz stosunkowo dużą sprawnością i tempem wykonania. W przypadku dużych rzek jest to jedyna uzasadniona metoda przy realizacji obiektów betonowych o schemacie statycznym belki wieloprzęsłowej. Ze względu na swą specyfikę metoda wymaga opracowania specjalistycznego projektu technologicznego uwzgledniającego pracę konstrukcji w poszczególnych fazach realizacji z uwzględnieniem procesów reologicznych zachodzących w betonie. Niezbędnym jest stały monitoring strzałki ugięcia wykonywanych wsporników oraz wysoka precyzja wykonania (ryzyko „nie spotkania się” elementów przęsła realizowanych z dwóch stron przeszkody jednocześnie).

 

  

 

 

Metoda nasuwania podłużnego:

Stosowana w przypadku bardzo długich obiektów inżynierskich gdzie koszt budowy specjalistycznego stanowiska do nasuwania kompensowany jest brakiem rusztowań. Założeniem metody jest wykonywanie przęsła belki ciągłem segmentami na stanowisku prefabrykacji a następnie przy pomocy siłowników hydraulicznych sukcesywne przemieszczanie, wysuwanie gotowych elementów z podparciem na podporach docelowych jak również często stosowanych podporach tymczasowych. Charakterystyczny dla metody jest doprężany na czas realizacji obiektu, do pierwszego segmentu wykonywanej konstrukcji, dziób montażowy w postaci dwóch stężonych blachownic tzw. „awanbek” pozwalający na przekraczanie znacznych rozpiętości pomiędzy podporami.

 

  

Zaletą metody jest możliwość uniezależnienia budowy od niekorzystnych warunków atmosferycznych, ze względu na punktowość prowadzonych prac (niewielkie rozmiary stanowiska) stosowane są specjalistyczne namioty pozwalające prowadzić pracę podczas opadów atmosferycznych i ujemnych temperatur. Podobnie jak w przypadku metody betonowania nawisowego wymagane jest opracowanie specjalistycznego projektu technologicznego uwzgledniającego złożoność stanów naprężeń, w których pracuje konstrukcja w trakcie realizacji metodą nasuwania.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Realizacja estakady E118 widziana z lotu ptaka: